19 sep Het verhaal van de linzen en mijn macrobiotische trauma
Ik vermoed dat ik 9 of 10 jaar oud was. In ieder geval, oud genoeg, om de macrobiotische fase van mijn leven te hebben opgeslagen in mijn geheugen. Het begon bij de achterdeur.
Daar kwam ik via de tuin binnen de keuken in. En wanneer ik zuchtte van opluchting bleek hier géén keramieken schaal te staan, met iets wat aan het weken was…witte bonen, kidneybonen, linzen, adukibonen. Geen idee wat zich daar in het water aan het ontpoppen was, maar voor mij een goede reden om te kijken of ik nog een speelafspraakje met een vriendinnetje kon regelen.
Die bonen associeerde ik altijd met meligheid, droge ellende op mijn bord. En dan was het in mijn gezin nog niet zo erg gesteld als bij de zussen van mijn moeder. Daar werd serieus ontbeten met zeewiersoep en was een mariakoekje een grote zonde. Nu anno 2019 heb ik eigenlijk diep respect voor het feit dat er zoveel aandacht werd besteed aan eten. Alleen het grote verschil was dat er nog niet zoveel producten/ingrediënten voor handen waren die dat macrobiotische goedje een beetje schwung konden geven.
Einde van het macrobiotische tijdperk in huize Vrenken
Anyway…aan alle ellende komt een einde, zo ook aan het macriobiotische tijdperk bij mij thuis. Hoewel een aantal familieleden van mijn moeder doorsloegen in deze kookstijl, was in ons gezin mijn vader de initiator van dit hele gebeuren. Hij dacht dat je van soja geen kanker kreeg en dat het belangrijk was om vegetarisch te eten. Toen de zoveelste hap tempeh werd geserveerd gingen mijn moeder, zus en ik in staking en was daarmee besloten dat wij niet meer meededen aan deze healthy freak show. Uiteindelijk ook tot opluchting van mijn vader.
Brabantse bourgondische leefstijl past ons beter
Want zeg nou eerlijk…hoe fantastisch is het als je opgroeit in Brabant, waar op zondag een biefstukontbijt met koffie wordt geserveerd, waarbij bolussen, progréstaart, tulband en Bossche bollen een hoofdrol spelen bij een familieontbijt. We zijn tenslotte familie van Bakkerij Kouwenberg. Kortom, ik durfde mijn vriendinnetjes weer uit te nodigen om bij ons te komen eten.
Anno 2019
En toen was ik 18 jaar en ging ik het huis uit. Op kamers was het al snel duidelijk dat de meeste huisgenoten waren opgevoed met pakjes en waarbij zilvervliesrijst al subtropisch in de oren klonk. Dus al snel nam ik het overgrote deel van de keukenkastjes in beslag en kookte ik met veel plezier voor mijn huisgenoten en vrienden. En hoewel je denkt…ik ga het anders doen, kreeg ik weer opnieuw waardering voor de familie peulvrucht. Inmiddels zijn kikkererwten, linzen en bonen mijn grote vrienden. En vind ik het echt heerlijk om hier mee te koken. Maar dan wel een spannende tegenhanger, die het geheel een mooi smaakpalet geeft. Dus niet dat je een groene chai thee nodig hebt om het geheel mee weg te spoelen. Ik raad sowieso aan om voor een glas lekkere wijn te gaan, maar dat laat ik geheel bij jou.
Hoe kwam ik hier ook al weer bij… mijn ouders waren eigenlijke superhip #powerfood #superfood
Oh ja, ik begon dit verhaal te tikken omdat ik dus een vrolijke foto op Instagram wilde plaatsen van mijn overheerlijke linzensalade. En dat deed mij opeens denken aan dat mijn ouders eigenlijk enorme voorlopers waren. Want laten we eerlijk wezen..superfood of powerfood is toch gewoon een soort van verbastering van het macriobiotische gedachtengoed? Kortom, dat dacht ik. Hulde aan de linzen en de familie peulvrucht en bonen.
De linzensalade is een onderdeel als hoofdgerecht van mijn Midden-Oosterse menu
No Comments